Campesiños felices.

Campesinos felices, dibujo de Carlos Enríquez.

Mi amigo y poeta gallego Fernando Varela ha tenido la gentileza de traducir al idioma gallego mi poema Campesinos Felices. Me ofreció la posibilidad de llamarlo Campesiños Ledos, o Campesiños Felices. Elegí este último título quizás pensando en el título del dibujo de Carlos Enríquez en que me inspiré y que podéis encontrar en la entrada que publiqué hace algún tiempo en castellano.
Aquí ofrezco esta magnífica traducción.


Campesiños felices.

Vento,
tremor de xanelas,
monótono acorde da auga
sobre o tellado.
a choiva, a choiva, a choiva,
persistente, teimuda,
sempre a choiva
caendo con forza
sobre nós
os pobres para a igrexa,
o povo para os ricos,
os miserábeis ledos
apertados,
cosidos polas agullas
da fame e a desgraza,
pola soedade illados,
polo desespero unidos,
esfarrapados da liberdade,
alimentados de angustia,
esgazada comunidade de
desesperados
que bebemos
o viño augado
e comémolo pan
escachado polas nosas maos,
regando a terra
con bágoas de
espectros sepultados
no húmido pendello,
encuanto cae sobre
o tellado noso
a choiva, a choiva, a choiva,
monótona, persistente,
maldita
porque non limpa a noso fondo
baleiro,
o noso interior insubstancial,
o noso despoxo de abismo,
a nosa consciencia,
presión sen tregua, sen saída,
só o cancro amargo
da nosa pobreza,
incapacidade da i-alma para
erguerse sobre o desatamento,
a inanidade total do espírito,
a bebedeira de
soños tenros,
esteo silencioso
de desherdados
e a choiva, a choiva, a choiva,
ónde están os deuses
que non veñen a vernos?
ónde os creadores
da nosa miseria inane,
da nosa mansedume?
os nenos xa non choran,
as nais aleitan só amor,
e estásenos facendo tarde,
demasiado tarde,
xa non temos forza pra chorar,
estamos nunha soedade
absoluta
pensando naquilo que nos atrae
mais non desexamos,
e non é posible a fuga
se non é total,
a fuxida de todos
xunguidos, aliados, nesta
decisión derradeira,
esta choiva que estrondea
sobre as nosas testas,
ese repenique de pingas que
se converten en tiros de cañon,
deixándonos cada vez máis
baleiros,
cada vez máis ausentes,
esta choiva da incomprensión
que mais nunca se detén,
e nós, espectadores
inocentes,
recibindo nos osos a humidade súa,
aleitando a nosa miseria,
pinga a pinga,
sen que ninguén nos contemple,
nin nos entenda, nin nos ame.